Op zaterdag 4 november was de jaarlijkse looptrainersdag van de Atletiekunie, een event met het doel nieuwe kennis en inzichten te vergaren voor de trainerspraktijk. Met een behoorlijke delegatie vertrokken we richting Papendal, waar maar liefst ruim 1100 hardlooptrainers aanwezig waren. De dag begon met een toespraak van de ‘geluksexpert’ van Nederland. Van tevoren hadden deelnemers een vragenlijst gekregen om ons eigen geluksgevoel in kaart te brengen op verschillende levensgebieden, zoals oplaadpunten en relaties met anderen. De bevindingen werden door de expert geëvalueerd. Zo scoorden wij als hardlooptrainers relatief hoog op mate van ontspanning, gezondheid en de beoordeling van ons leven in het algemeen. Waar tot mijn verbazing opmerkelijk laag op werd gescoord, betrof sociale verbinding. (Er werd overigens ook slecht gescoord op seks, maar dat werd maar even gelaten voor wat het was.)
Daarna was het tijd voor de eerste twee rondes! Bij de inschrijving konden we kiezen uit legio theorie- en praktijklessen. Aangezien ik zelf nogal een theorie-junkie ben, vertrok ik opgetogen naar mijn eerste les over het brein en het zenuwstelsel. Een fantastische les! De titel klinkt weliswaar abstract, de praktijk was dat totaal niet. Deze workshop stond in het teken van hoezeer mensen behoefte hebben aan echte verbinding, en hoe deze verbinding en het gevoel er niet bij te horen snel kan worden geraakt. Concreet: één cynische opmerking of blik kan ervoor zorgen dat je zenuwstelsel in opperste paraatheid wordt gebracht, waardoor je continu alert bent. De oefeningen maakten ons duidelijk dat dit veel eerder het geval is dan je wellicht zou verwachten en dat het ook bij méér mensen een issue is dan je ogenschijnlijk zou denken. Erbij horen is cruciaal. Een veilig sportklimaat komt ook het trainingsresultaat ten goede.
Van een teleurstellende tweede ronde, rolde ik gelukkig een lekkere lunch in 😉. Tijdens de derde workshop kwam de regen met bakken uit de hemel, dus mocht ik mezelf gelukkig prijzen dat die van mij plaatsvond in een gymzaal. Het betrof voor mij een combinatie van theorie en praktijk: blessurepreventie, herken zwakke schakels in het lichaam (door Marsha Westerhof, fysiotherapeut werkzaam in de topsport). Allereerst werd ons op het hart gedrukt om zeer alert te zijn op pijn bij lopers aan de buitenkant van de heup. Gluteaal tendinopathie is de meest gemiste diagnose onder fysiotherapeuten, een gemene blessure. Hierna werd een drietal oefeningen uitgelegd en hoe we de uitvoering moesten scoren om risicofactoren in te schatten. Het oefenen in kleine groepjes, om er beter zicht op te krijgen, was erg leerzaam. Uit deze workshop kwam naar voren hoe belangrijk het is dat er geen krachtsverschil tussen beide benen zit en, cliché maar waar, het belang van krachtoefeningen: idealiter een halfuur per week. Meevaller, dacht ik. Exact op dat moment werd ik uit mijn oefening gepikt: “Oh ja, bij hypermobiliteit is minstens het dubbele nodig.” Helaas voor mij.
Voldaan reden we na een drankje terug naar Bemmel. Een heel waardevolle dag, zeker gezien de grote verscheidenheid aan workshops gekozen door onze trainers. To be continued in de trainingen, dus!
Roos Kerrebijn